Przyjaciel

        Siedziałem dziś przy zmarłym Przyjacielu. Zginął tragicznie, w niewymownych cierpieniach. Był jeszcze młody, jak by powiedziało wielu, zbyt młody by umierać. A jednak stało się, odszedł. Był bardzo dobry, zawsze zatroskany o każdego człowieka. Zrobił bardzo wiele dobrych rzeczy, w zasadzie, to wszystko co zrobił, było tak po prostu, zwyczajnie dobre. 

             Jakie były okoliczności Jego śmierci ? Dlaczego musiał umrzeć ? Takie pytania stawiamy, gdy kogoś dotyka śmierć. Paradoksalnie mój Przyjaciel zginął za to, że był dobry. Zaskakujące, prawda ? Jak tak może być ? Przecież dobro powinno łączyć się z wdzięcznością tych, którzy go doświadczają. A jednak stało się inaczej. Zabito dobrego człowieka.

             Jak zginął ? Okrutnie. Zakatowany setkami zadanych ran. Poniżony, całkowicie samotny. Opluty, zeszmacony, wleczony, zrównany z ziemią. Taki młody, taki dobry, taką karierę mógł zrobić - ale nie, musiał iść pod prąd. No to sobie zasłużył. 

               Najbardziej niezwykła śmierć świata. Oni Mu policzek, a On nadstawia drugi. Oni mu ślinę między oczy, On im spokojne, ciche spojrzenie. Oni Mu gwóźdź w dłoń, On im serce swego przebaczenia. Oni Mu śmierć, On im Miłość.

             Mój Przyjaciel odszedł, ale nie jestem smutny. Przecież zrobił to też dla mnie. Żyłem wiele lat w śmierci, duchowej. Spotkałem pewnego dnia mojego Przyjaciela, a raczej to On wyszedł mi pierwszy na spotkanie. Co mi dało to spotkanie ? Miłość - mój Przyjaciel jest Miłością. Dostałem Życie, mając życie. Ale dopiero wtedy naprawdę ożyłem.

                Siedziałem dziś przy zmarłym Przyjacielu. Zginął tragicznie, z ludzkiej nienawiści odrzucenia. Upodlony zupełnie. Trudno w Nim było rozpoznać ludzką formę, tak został skatowany. Czułem spokój, tak siedząc Jego. Miłość jest większa niż to wszystko, co złożyło się na Jego Krzyż.

                Mój Przyjaciel zaplanował miłość dla człowieka, człowiek zaplanował dla Miłości Krzyż. Zaakceptował taki plan, bo Mój Przyjaciel kocha człowieka. Kocha mnie, kocha też i Ciebie.

               

In 
      Vino 
               Veritas






Winiarnia Synapsa Kędzierzyn - Koźle (letnia)



Pewnego dnia...

Zakochałem się w winie. A było to na Węgrzech, w samym Egerze. Szedłem sobie z żonką uliczkami Egeru i kierowaliśmy się w stronę ryneczku.

Patrzę ja sobie, a tu co drugi przechodzień w rączce lampkę na wino dzierży. U mnie z węgierskim nie w ząb, więc durnia z siebie nie robię i nie pytam nikogo, skąd te lampki mają, że już nie wspomnę o trunku w środku.
Idziemy dalej. Dochodzimy do rynku i wszystko staje się jasne. Serce mi aż z radości podskoczyło. Wokół rynku ustawione były śliczne drewniane budki, a w każdej z nich winiarz ze swoimi wyrobami. Setki ludzi roześmianych, festiwal radości i wina. I nikt nie był pijany. :)

Niewiele myśląc zakupiłem z żonką lampeczkę z pięknym nadrukiem (jedyne 5 zł) i żetony, które później wymieniałem na złociste i czerwono rubinowe trunki. I tak się zaczęła moja miłość do wina. 

Zajrzałem do kilku piwnic w Egerze, moja miłość stała jeszcze większa. Potem zajechałem na winnice i wpadłem na niesamowity pomysł. Założę winnicę u siebie. I tak się stało tego samego roku, a był to rok 2009. 

Winnica i wino

Dziś już mogę rozkoszować siebie i moich gości winem z własnej winnicy. Nie będę nikogo zamęczał tu odmianami czy też wielkością nasadzeń. Wytwarzam wino czerwone i białe. Najbardziej gustuję w półwytrawnych i półsłodkich.

Kocham bardzo atmosferę wina. To delektowanie się jego smakiem, jego złożonością. Odgadywanie aromatów, pośród których są tak dziwne i niespotykane, że niektórzy z niedowierzaniem kręcą głową - Co ? Aromat ropy naftowej ? - pytają niezwykle zaskoczeni.

A to tylko jeden wymiar wina. Drugi to rozmowy, radość uśmiech. Jestem przekonany, że czas jest zupełnie niewyczuwalny przy takich spotkaniach. Niby jest, ale tak naprawdę go nie ma. Godziny mijają niepostrzeżenie. 

Wino jest po prostu ujmujące.

Wino Regent,czerwone wytrawne, rocznik 2012


Winiarnia

I have a dream...

Brakowało mi jeszcze winiarni. Takiej małej. I od tamtego roku udało się. Zamiast garażu przy domku, została zorganizowana bardzo nieduża winiarnia. Tam goszczę tych, którzy chcą na chwilę spocząć przy lampce wina.

Nie jest to miejsce zbyt popularne, podobnie jak jest z winem w naszym kraju. W sezonie letnim zawsze ktoś tu do mnie zajrzy. Wino nie do końca lubi tłumy. Zacisze, natura, spokój - to ulubione warunki do idealnej degustacji tego trunku.

Winiarnia Synapsa


Winoterapia

Wino leczy. Może nie każdy się z ty zgodzi, ale tak jest. Mówię o rozsądnym obcowaniu z tym trunkiem. 
Wino też może służyć elementom terapeutycznym. Gdy pracuję z małżonkami, a zdarza się to w weekend, to obowiązkiem jest wieczorna, sobotnia degustacja, pod kątem relacji małżeńskich. 

Mam nadzieję, że jeszcze uda mi się skreślić kiedyś dokładniej, czym jest owa terapia winem tych, którzy poszli ze sobą na całe życie. 

Ot, na razie tyle o winie, które pokochałem szczerze.

Winnica latem

Wina z winnicy

Suche
            Drzewo

           Lubię chodzić po górach. Co jakiś czas wyruszam tam, by doświadczyć ciszy, piękna, spokoju, no i zmęczenia - bo nachodzić się trzeba. Ale to słodkie zmęczenie. A im dalej w las, tym więcej drzew.

          

           Tak wędrując, moja uwagę zwróciło na siebie drzewo. Stało pośród gęstej zieleni jakby zupełnie samo, ale przecież było wokół niego tyle innych drzew. Skąd powstało u mnie to wrażenie wyobcowania. Było totalnie suche. Nie posiadało ani jednego liścia, nie wyrażało sobą nic, poza smutkiem, płynącego z uschnięcia. W związku z uschniętym drzewem nasunęły mi się pewne refleksje. 

Postać i ból

Karkołomne, powykręcane gałęzie. Jakby się tak dobrze wpatrzyć, to są straszne, jakby ze starego filmu grozy o Draculi, którego zamek otoczony był równie upiornymi drzewami. Upiorne gałęzie, jakby zastygnięte, pomarszczone ze starości i uschnięcia. Choć stoi wokół tyle zielonych drzew, to z nimi już niewiele ma wspólnego.

Choć zmieniają się pory roku, to nie ma to większego znaczenia. To drzewo nie cieszy się z wiosny, nie napełnia się latem, nie daje owocu jesienią. Tylko zimą już tak nie razi w oczy. Choć stoi jeszcze, to wiadomo, że kwestią czasu jest jego upadek. 

Nie może rodzić owoców, nie poszumi liśćmi dla przypadkowego przechodnia. Chyba nikt nie usiądzie w jego cieniu. Jest przerażająco samotne, rzucone w otchłań depresji i smutku, jak wielu ludzi. 

Czasem warto postać i dłuższą chwilę poświęcić na wpatrzenie się w takie drzewo. Pewnie po kilku minutach wrażenie w naszym "środku" zaskoczy nas - niestety negatywnie. 

Wystarczy jednak przenieść swój wzrok na łąkę pełną zieleni i drzewa pełne liści i życia. Od razu poczujemy coś ożywiającego, dobrego w naszym "środku".

Lato

Pamiętam, gdy byłem jeszcze małym dzieckiem. Jeździłem na wieś, do babci. Tam był wielki ogród z zieloną trawą i mnóstwem owocowych drzew. Po obiedzie, gdy wychodziłem do ogrodu poszukać dojrzałych owoców, które z chęcią młóciłem, lubiłem usiąść pod drzewem. Unikałem wielkiej, przedwojennej jabłoni, która rodziła prze smaczne, ogromne jabłka. Kiedyś takim dostałem prosto w głowę, średnie uczucie.

Najczęściej siadałem pod śliwką. Zamykałem oczy i słuchałem. Cichy wiaterek poruszał liśćmi drzew. Było przyjemnie ciepło. W zasadzie nie liczył się nic, tylko te ciepłe chwile, które zapamiętałem do dziś. 

Pewnego dnia zauważyłem, że usycha jedna z gałęzi mojej ukochanej śliwki. Zmartwiłem się, gałąź była duża i wisiała dosyć nisko, więc jej obfity owoc zrywałem z niedużej drabinki. A tak co. Nie dość że owoc stracę a i dostępność się zmniejszy. Trochę to było egoistyczne, ale przypominam, byłem wtedy niedużym chłopcem. Troszkę ubolewałem, no ale cóż może poradzić człowiek na coś takiego, jeszcze taki nieduży człowiek. 

Gałąź odpadła na jesień. Minęła zima, powróciło cudowne lato. Jakież było moje dziwienie, gdy nadszedł czas dojrzewania owoców. Owszem, było ich o wiele mniej, ale za to były o wiele bardziej dorodniejsze i smaczniejsze. 

Nadzieja

Są wśród ludzi ci, którzy są uschnięci. Mniejsza o przyczyny. Myślę, że każdy z nas ma takie suche gałązki, które straszą i nas i naszych bliskich, czy też tych, których spotykamy całkiem przypadkowo. Są też wśród nas już bardzo "uschnięci ludzie" - bliscy upadku. 

Więc gdzie tkwi problem, gdzie szukać wyjaśnienia ?

W korzeniu. Tam jest nasza choroba. W głębi duszy.
Czy warto walczyć o wyleczenie korzenia, powrót do jasności życia, czy warto walczyć o odpadniecie suchej gałęzi i o coraz smaczniejsze owoce ?

Oczywiście.
Ba, to właśnie jest jedyny, nasz najgłębszy sens życia - karmić swój "korzeń" duszy dobrem.

         

Na dobry początek

Oto moja winnica w pełnym, letnim rozkwicie.








Długo się zastanawiałem, zanim postanowiłem pisać tego bloga. Trudno mi powiedzieć, dlaczego właściwie nie zrobiłem tego prędzej. No ale jestem. Zapraszam na mojego bloga tych wszystkich, którym zechce się przeczytać to, co tutaj napiszę.

O czym w takim razie będę pisał ?

O życiu, o Bogu, o pasji, o ludzkim sercu. Chciałbym pisać zawsze od tej dobrej strony życia, choć zdaję sobie sprawę, że ciemność pragnie zadusić światło. Na szczęście, jest to niemożliwe.
Jest oczywiste dla mnie, że to co szare lub czarne pokonuje się tym co białe, pełne światła, tym co dobre.

Idę do...
Właśnie, idę do... wielu ludzi, wielu spraw, ostatecznie do krainy światła, gdzie mieszka wieczne szczęście. Po drodze, którą idę, zdarzają się rzeczy ważne, rzeczy piękne, spotykam ludzi. Dotykam spraw trudnych, zawiłych - i dlatego idąc, czasem coś tu napiszę.

Zasadziłem winnicę, ciężko na niej pracuję, gdy mam czas wolny. Potem z owocu winnicy wytwarzam wino. Następnie siadam z przyjaciółmi, otwieram butelkę i delektujemy się dobrym towarzystwem, długimi rozmowami, śmiechem, radością życia. To pasja, o której też czasem chciałbym  napisać.

Pierwszy post gotowy. Jestem początkujący, proszę o zrozumienie.

Valldi